ΤΑ ΑΠΩΘΗΜΕΝΑ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΑΠΟΔΟΧΗ

Τους τελευταίους μήνες, και αναφέρομαι χρονικά από τους Χειμερινούς Αγώνες στο Σότσι της Ρωσίας μέχρι σήμερα, παρατηρείται μια έντονη ανάγκη υπεράσπισης και προβολής συγκεκριμένων ομάδων και δικαιωμάτων. Ομάδων γιατί όλοι ανήκουμε σε μια ομάδα που μόνοι μας καθορίζουμε τα χαρακτηριστικά της, την ονομασία της, το μέγεθος της. Είτε βάσει θρησκείας, βάσει πολιτικών πεποιθήσεων, είτε ακαδημαϊκής μόρφωσης και πολλά άλλα.

Η Γιουροβίζιον ήταν ανέκαθεν μια περίοδος, μια ευκαιρία να προβληθούν ορισμένες από αυτές τις ομάδες. Είναι κοινώς αποδεκτό λοιπόν, πως η Γιουροβίζιον θεωρείται ως η γιορτή των μη ετερόφυλων, κι αυτό παρουσιάζεται με ποικίλους τρόπους μέσα από τα λόγια που λέγονται, τα πανό που γράφονται, τις παρουσίες που εμφανίζονται, τους αγώνες συσχετισμού του θεσμού με τις ομάδες αυτές. Ο λόγος που χρησιμοποιώ το τρίτο πρόσωπο (“οι ομάδες”) είναι διότι εκ φύσεως όσοι ανήκουν σε αυτές θέλουν να διαφέρουν, νιώθουν πως δεν είναι το ίδιο με το υπόλοιπο σύνολο που έχει άλλες άπειρες ομάδες κάθε είδους. Ο ίδιος τους ο αγώνας αναγνώρισης των δικαιωμάτων τους, υποδουλώνει το αυτονόητο: πως δεν είναι το ίδιο.

Η/ο Conchita που κέρδισε το διαγωνισμό ψες, άρα θα την/τον δούμε και του χρόνου στη χώρα της/του δεν ξέρω τι είναι γιατί άκουσα και διάβασα πολλά σενάρια χωρίς να ξέρω τι ισχύει. Ότι είναι άντρας με περούκα, ότι είναι γυναίκα με γένι, ότι είναι τραβεστί, ότι είναι τρανσέξουαλ. Εάν δεν ξέρεις την αλήθεια όπως εμένα, τότε ότι κι αν διαλέξεις από τα τέσσερα έχεις μια πιθανότητα 25% να είναι σωστό. Άραγε βγαίνει από το Κωνσταντίνος το όνομα;

Το άτομο αυτό, μετά τη νίκη του δήλωσε στη σκηνή “We are unstoppable”, τουτέστιν “είμαστε ασταμάτητοι/ανίκητοι” προφανώς με αναφορά στα μηνύματα αλληλοσεβασμού και αποδοχής της διαφορετικότητας σε κάθε βαθμό, μηνύματα που προωθούνται σε κάθε Γιουροβίζιον, τουλάχιστον.

Προσπαθώντας να εξηγήσω αυτή τη δίψα, μπερδεύομαι ανάμεσα στα συμπεράσματα που βγάζω κάθε φορά. Ναι, η διαφορετικότητα είναι δικαίωμα και κανείς δεν το στερεί κανενός, είτε μιλάμε για ομάδες ποδοσφαίρου, ή οποιοδήποτε άτομο. Το βασικό όμως δίλημμα που πιστεύω πως κυριαρχεί υπογείως και οδηγεί τόσα χρόνια σε διαμαρτυρίες και λεκτικές διαμάχες, είναι το εξής: Εάν η διαφορετικότητα είναι δικαίωμα, η αποδοχή είναι υποχρέωση;

Ωραίο θέμα για ντιμπέιτ.

Θεωρώ πως οι ομάδες κάθε είδους θέλουν να διαφέρουν αλλιώς δεν θα υπήρχαν. Οι Βαζέλες μια ζωή θα θέλουν να διαφέρουν από τους Γαύρους. Οι ετεροφυλόφιλοι από τους ομοφυλόφιλους. Οι αριστεροί από τους δεξιούς. Κάθε ομάδα είναι η αντιπολίτευση μιας άλλης. Πολλές ομάδες δεν θα ήθελαν ποτέ να γίνουν ένα με τις υπόλοιπες, για λόγους αντίδρασης κυρίως. Αλλιώς από που θα αντλούσαν δύναμη να οργανώνονται; Ποιός θα ήταν ο “εχθρός” που είναι αντίθετος με τη λογική τους; Ορισμένες αποφάσεις είναι θέμα επιλογής, ή και όχι. Μπορεί η φύση να σε όρισε Ελβετό, μπορεί να σε όρισε και μελαχρινό. Καθαρή επιλογή όμως είναι ο τρόπος έκφρασης όλων αυτών των χαρακτηριστικών. Είναι θεμιτό να αισθάνεσαι ότι ανήκεις κάπου και ότι σε δέχονται όπως είσαι. Σπουδαίο και σημαντικό, αναμφίβολα. Η έντονη ανάγκη παρουσίασης και διαφήμισης των “ξεχωριστών” ιδεών, εάν γίνονται κατά συνείδηση σε υπερβολικό βαθμό, τότε προσβάλουν την αισθητική και μειώνουν το βάρος και το νόημα της προσπάθειας. Η επίδειξη δεν είναι τρόπος. Όταν κάτι κρύβεται σαν ανίκητο απωθημένο μέσα σου, δεν μπορείς να το παρουσιάσεις σαν ένα κενό ή ένα χάσμα του κόσμου γύρω σου για δικαιολογία. Έτσι δεν καλύπτονται οι ανασφάλειες. Κι αυτό φαίνεται από το “είμαστε ανίκητοι” σε ύφος πολεμιστή μέσα σε ένα απλό διαγωνισμό τραγουδιού…

[img]