ΓΡΑΦΟΤΥΠΑΚΙ, ΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ ΦΙΛΑΡΑΚΙ

Εκεί όπως χάζευα πρόσφατα μέσα στο ίντερνετ (βλέπε: “διαδίκτυο” ελληνιστί), έπεσα σε άρθρα που σε έκαναν να αναπολείς περασμένες αγαπημένες δεκαετίες. Περιείχαν υλικό από συλλογές διαφόρων θεμάτων και που με ευκολία φέρνουν στο μυαλό αναμνήσεις και όσα μπορούν να ταυτιστούν με αυτές: τα άτομα, τα χρόνια τότε, τις γεύσεις και τις εικόνες.

Ένα από αυτά, είχε μέσα το «Γραφοτυπάκι». Το είχα ξεχάσει, όμως όταν είδα την εικόνα του, αμέσως θυμήθηκα πως είχα κι εγώ ένα από αυτά μικρός. Μια γραφομηχανή, από αυτές που χάθηκαν με τον καιρό όταν τα κομπιούτερς έγιναν το απόλυτο εργαλείο, σε παιδικούς χρωματισμούς, με ελληνικό αλφάβητο μόνο και την επιλογή μικρών ή κεφαλαίων γραμμάτων.

Κάθε πάτημα του κουμπιού ακολουθούσε ένα “τακ” τη στιγμή που κάθε μπάρα με τύπο πεταγόταν από τη βάση του και χτυπούσε το χαρτί πίσω από μια ταινία μελανιού, για να αποτυπωθεί φυσικά το επιθυμητό γράμμα, αριθμός, σύμβολο ή σημείο στίξης. Τα πρώτα βήματα στην εκμάθηση δακτυλογράφησης με τυφλό σύστημα, κάτι άγνωστο τότε. Σε μια εποχή που δεν υπήρχε το delete ή το undo και κάθε λάθος της στιγμής σε στιγμάτιζε παντοτινά ενώ άφηνε ένα ολόκληρο κομμάτι χαρτιού να πάει χαμένο.

Θυμάμαι ώρες να γράφω τα πάντα με αυτό, προσπαθώντας να εκφράσω το παραμικρό με αυτό “το καινούριο φιλαράκι”, όπως έλεγε και η τηλεοπτική του διαφήμιση πίσω στη μακρινή δεκαετία του 1990. Παρόμοια συσκευή ήταν και η «Γραφούλα».

Ώρες αμέτρητες να αποτυπώνονται όσα είχαν και δεν είχαν νόημα πάνω σε κάθε είδος χαρτιού, όπου το μελάνι μπορούσε να πιάσει. Ίσως να μου ήταν από τότε έμφυτη η επιθυμία αποτύπωσης σκέψεων μέσα από τον γραπτό λόγο. Λες; Τί σκέψεις να είχα τότε άραγε; Ποιός ξέρει…

Είχες κι εσύ από αυτό;

[img]