ΠΙΣΩ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΟΥ «ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ»

Πάνε χρόνια από την τελευταία φορά που, ως φοιτητής (τότε), βίωσα τα καλά και τα κακά του Ηνωμένου Βασιλείου, της χώρας που ορκίζεται και κινείται γύρω από μια βασιλική οικογένεια και που αποφασίζει για ένα Brexit χωρίς στο τέλος να είναι σίγουρη εάν το θέλει. Αυτό είναι μια άλλη συζήτηση βέβαια. Για να φανταστεί κανείς, δεν είχαν γίνει καν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2012 όταν βρέθηκα εκεί για τελευταία φορά. Με καλές μαθηματικές πράξεις πάνε πέντε χρόνια. Τί να έχει αλλάξει από τότε; Πόσο μπροστά ή πόσο πίσω να έχει πάει αυτή η χώρα και ποια αίσθηση δίνει σε έναν επισκέπτη πλέον; Πρόσφατα είχα την ευκαιρία να γευτώ ξανά τα όσα προσφέρει.

Σίγουρα το πρώτο πράγμα που αντιλαμβάνεται κανείς, είναι η «αυτοματοποίηση» σχεδόν των πάντων κάτι για το οποίο αναφέρθηκα κι εδώ. Μηχανές και κάμερες αναλαμβάνουν να πιστοποιήσουν πως είσαι το άτομο που το διαβατήριο σου ισχυρίζεται, παρά κάποιος κύριος ή μια κυρία πίσω από τον ψηλό πάγκο. Υπάρχουν κι αυτοί όμως σε μικρότερο βαθμό από ότι παλαιότερα. Δεν ξέρω αν αυτός ο τρόπος είναι πιο έμπιστος, καλύτερος, αξιόπιστος, ταχύτερος ή οτιδήποτε, ή αν ακόμη είναι σε δοκιμαστική ή μόνιμη φάση, αλλά αυτό δεν μας αφορά. Θα τα βρούν στην πορεία οι Βρετανοί. Το μόνο αυτόματο πράγμα που θυμάμαι στο αεροδρόμιο τότε, είναι οι βρύσες για εξοικονόμηση νερού. Και το σπουδαίο με τις αυτόματες βρύσες (σε ό,τι αφορά την Αγγλία αφού σε άλλα μέρη του πλανήτη είναι απλώς δεδομένο), είναι το γεγονός ότι το νερό βγαίνει μιξαρισμένο, κρύο και ζεστό μαζί. Όχι χώρια ώστε να μην μπορείς να διαλέξεις. Φτάνει πια, δε θέλουμε άλλα διλήμματα στη ζωή μας.

Μία χώρα που δεν ξέρει ακόμη αν θέλει να βγει από την Ευρωπαϊκή Ένωση όσο κι αν έχει δηλώσει αλλιώς, τα καταστήματα παραμένουν στην κορυφή των επιλογών από τους καταναλωτές, τουλάχιστον στο κεντρικό Λονδίνο από όπου αναμφισβήτητα ένα πέρασμα δεν μπορεί να μην κάνει ο επισκέπτης. Ίσως και ο μόνιμος κάτοικος. Σακούλες πάνε κι έρχονται, άνθρωποι τρέχουν και δε φτάνουν, αυτοκίνητα διασχίζουν και βιάζονται. Τυπικές καθημερινές στιγμές μιας μεγαλούπολης.

Σημαντική αλλαγή σε ένα κλασικό μοτίβο της Λονδρέζικης πρωτεύουσας, είναι τα νέα λεωφορεία (πάντα στο κόκκινο χρώμα) που έχουν αντικαταστήσει τα παλαιότερα, τουλάχιστον κατά ένα τεράστιο ποσοστό. Είναι ένας πιο μοντέρνος σχεδιασμός, που δειλά δειλά ξεκίνησε πριν καμιά δεκαετία περίπου με διάφορους διαγωνισμούς και πολιτικές αντιπαραθέσεις (δεν είναι μόνο δικό μας προνόμιο αυτό) μέχρι να καταλήξουν στο τελικό σχέδιο και να προχωρήσουν στην κατασκευή και τη χρήση τους, η οποία ξεκίνησε γύρω στο 2011-2012. Άρα αν δείτε κάτι μεγάλα οχήματα που μοιάζουν με τεράστιες κόκκινες καψούλες, είναι τα νέα “Double-Decker buses”.

Δεν υπάρχει κάτι ιδιαίτερο να αισθανθεί ως διαφορετικό ένας επισκέπτης, από την παρουσία μιας γυναίκας στην ηγεσία της χώρας. Μπορεί να έχουν περάσει δεκαετίες από την πρώτη γυναίκα Πρωθυπουργό, όμως η σύγχρονη πολιτική ζωή παγκοσμίως με τις γυναίκες σε διαφορετικές βαθμίδες, να έχουν μηδενίσει ή ελαχιστοποιήσει τις εντυπώσεις που ίσως να προϋπήρχαν κάποτε για τη διαφορά φύλων στις ψηλές θέσεις. Η χώρα συνεχίζει να περηφανεύεται για το πρωινό της, για τα νέα χαρτονομίσματα των 5 Στερλινών που προκαλούν διλήμματα για τους τρόπους κατασκευής τους, τις πολιτιστικές τους εκδηλώσεις ή τα μαύρα ευδιάκριτα ταξί, οι οδηγοί των οποίων έχουν γίνει λιγότερο Άγγλοι από το αναμενόμενο. Αρχίζουν να μιμούνται άλλους λαούς στην παρανομία.

Το Χειμώνα ένας επισκέπτης μπορεί να αναμένει ανάλογες χριστουγεννιάτικες διακοσμήσεις όπου κι αν κοιτάξει, ακόμη και ψηλά στον ουρανό. Η Αγγλία φημίζεται για την υπερβολή της στο στόλισμα και τον τρόπο που αισθάνεται τη γιορτινή αυτή περίοδο, όμως είναι αυτό που την ξεχωρίζει από άλλους τόπους και γι’ αυτό τόσος κόσμος επιμένει να προορίζεται εκεί σε τέτοιες ευκαιρίες. Όχι μόνο λόγω της διακόσμησης, αλλά κυρίως για τη διάθεση που σου δημιουργεί ο συνδιασμός των εκδηλώσεων, των προσφορών, των τραγουδιών, των μυρωδιών από τους καραμελωμένους ξηρούς καρπούς που προσφέρουν οι πλανόδιοι πωλητές και τόσων άλλων.

Μου κίνησε το ενδιαφέρον όταν ήρθα αντιμέτωπος με πολλά καταστήματα τηλεφωνίας ΕΕ που δεν ήξερα τι ήταν αυτό. Μετά είχα μάθει όμως πως είναι μια νέα εταιρεία τηλεπικοινωνιών ως αποτέλεσμα της συγχώνευσης των T-Mobile και Orange, αυτές ήταν γνωστές από παλιά. Εκτός από αυτά, είναι ευδιάκριτο πλέον από κάθε γωνιά του Λονδίνου (σχεδόν) το Shard, ο νέος ουρανοξύστης σε σχήμα κώνου ή πυραμίδας που μπορεί να υπερηφανεύεται για την αυτοπεποίθηση του, έτσι όπως τοποθετεί το εκτόπισμα του κάθετα στον ορίζοντα.

Τις πιο πάνω φωτογραφίες τις έχω φυλάξει στο Instagram, την εφαρμογή φωτογραφιών. Δεν θέλει κανείς εξήγηση πλέον νομίζω, αφού είναι γνωστό. Την τελευταία φορά που ήμουν Αγγλία, δεν υπήρχε Instagram. Ούτε 24ωρη εξυπηρέτηση στο underground όπως τώρα, αν και όχι σε όλους τους σταθμούς αλλά ας είναι. Αναφερόμενος πριν στη βασιλική οικογένεια, ο Ουίλλιαμ είχε παντρευτεί όταν ήμουν φοιτητής και οι καμπάνες του Καθεδρικού στο Κάντερμπουρι ηχούσαν για ώρες εκείνη τη μέρα. Το θυμάμαι έντονα, αφού είναι η Μητρόπολη της Αγγλικανικής Εκκλησίας και είχα την τιμή να απέχει μόλις λίγα μέτρα από το σπίτι μου. Ο Ουίλλιαμ έχει 2 παιδιά σήμερα.

Η κρίση δεν άφησε χώρα που να μην την κτύπησε οικονομικά, κι αυτό φαίνεται και από καταστήματα που έκλεισαν, όπως μεγάλες αλυσίδες τύπου BHS. Τεχνολογικά όμως προχώρησαν πολλά. Δεν μπορείς να χαθείς εύκολα αφού το GPS σε οδηγεί εκεί που θέλεις ή εκεί που δεν ξέρεις πως θέλεις. Παντού τεχνολογία πλέον. Ακόμη κι αν θέλεις να παραγγείλεις ένα προϊόν ενώ είσαι έξω από το κατάστημα ή το εστιατόριο και να το παραλάβεις άμεσα χωρίς καθυστέρηση.

Ποιός ξέρει μέχρι την επόμενη φορά που θα ταξιδέψω σε αυτή τη χώρα, τι αλλαγές θα υπάρξουν; Αν προχωρήσει το Brexit και γίνουν ριζικές τροποποιήσεις, ίσως να χρειαζόμαστε visa και άδεια εισόδου.