ΟΙ ΚΥΠΡΙΑΚΕΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΜΟΝΟ ΑΕΡΟΓΡΑΜΜΕΣ

Όταν μια συνήθεια σταματά, υπάρχουν διάφορα συναισθήματα. Οι πιο απόλυτοι από εμάς, στο άκουσμα ότι οι Κυπριακές Αερογραμμές έκλεισαν, ακόμα κι αν ήταν κάτι που μεταξύ μας το περιμέναμε, θα μπορούσαν να πουν ότι η απόφαση αυτή είναι λύτρωση για το κράτος, τους πολίτες και γενικά όποιον είχε συσχέτιση με τον κρατικό αερομεραφορέα. Όσο όμως κι αν είναι κοινή παραδοχή πως η διαχείριση της εταιρείας πήγαινε από το κακό στο χειρότερο, υπάρχουν ορισμένοι συναισθηματισμοί που αναπόφευκτα δημιουργούνται.

Δεν μπορεί επίσης, για τα λάθη πολιτικών και διοικήσεων, να φταίμε το προσωπικό που από το κάθε πόστο υπηρετούσε το όνομα Cyprus Airways με ζήλο και μεράκι. Άνθρωποι που φρόντιζαν για την ασφάλεια μας στα τριάντα χιλιάδες πόδια ύψους, εκεί ψηλά που δεν μπορούσες να δεις καμιά φορά που ξεκινάει και πού τελειώνει ο πλανήτης, η Γη μας. Αλλά οι πιλότοι μας ενημέρωναν για τον καιρό και την τοποθεσία που βρισκόμασταν σαν μια επιπλέον αφορμή να μας μιλήσουν την ώρα που έκαναν το ταξίδι μας πραγματικότητα. Άνθρωποι που φρόντιζαν την ψυχική μας ηρεμία και φιλοξενία στο έδαφος που πατούσαμε, όπου κι αν ήταν αυτό. Το έμβλημα του αγρινού σήμαινε αυτόματα κι ένα κομμάτι του νησιού, συμβόλιζε την αναγνώριση των κόπων και των παθών της κοινωνίας που μέσα από πολέμους κατάφερε να κρατήσει το βιοτικό του επίπεδο σε άριστες συνθήκες. Το αγρινό έδειχνε την πίστη που σου ενέπνεε η Κυπριακή Δημοκρατία και η σιγουριά ότι δεν είσαι μόνος σου.

Οι ΚΑ αξίζουν περισσότερο και από πολλές άλλες γνωστές εταιρείες μεγάλων χωρών, είτε κρατικές είτε δημόσιες. Το επίπεδο γνώσης όλου του προσωπικού σε κάθε τομέα, το βαθμό άσκησης της ασφάλειας αλλά και οι υψηλές προδιαγραφές εξυπηρέτησης και ευπρέπειας θα είναι πάντα κάτι το ζηλευτό.

Δεν μπορεί να ξεχάσει κανείς τα συναισθήματα που προκαλεί η εμφάνιση ενός αεροπλάνου των ΚΑ σε ξένο αεροδρόμιο, που προσδιορίζει τον γυρισμό στην πατρίδα, στο δικό μας χώρο, στο σπίτι μας. Κάθε φοιτητής περιμένει την είσοδο του στο αεροσκάφος για να κάνει το δικό του πάρτυ με τους φίλους, τους συμφοιτητές, τους συγγενείς. Πόσες φορές δεν εκδηλώσαμε με αυτοσαρκασμό την άνεση που νιώθουμε σε «δικό μας» αεροσκάφος όπου συμπεριφερόμαστε πιο άνετα από οπουδήποτε αλλού ότι «σαν τες Κυπριακές Αερογραμμές έν έσηει», διότι σου επιτρέπουν περισσότερα κιλά (που ποτέ δεν είναι αρκετά), ή γιατί μπορείς να έχεις περισσότερο φαγητό από αυτό που πρέπει. Διότι μόνο στις ΚΑ μπορούσες να συναντήσεις τον γνωστό που έχει μήνες ή και χρόνια να δεις ξανά από κοντά, και να βγάλεις όλη την πτήση στέκοντας και συνομιλώντας με αυτούς που θέλεις χωρίς δισταγμό ή τη δυσφορία που θα ένιωθες σε ένα «ξένο» αεροσκάφος γεμάτο ξένους.

Οι ΚΑ θα θυμίζουν πάντα και το τεράστιο δίσκο με καραμέλες που κυκλοφορούσε λίγο πριν το τέλος του ταξιδιού, ώστε να γευτούν όλοι την προσγείωση όσο πιο γλυκά γίνεται. Θα θυμίζουν πάντα τα αμέτρητα κουμπιά και φωτάκια, που μικροί στο πρώτο μας ταξίδι είδαμε ή μπήκαμε στο πιλοτήριο για να τα χαζέψουμε από κοντά. Όπως κάναμε επίσης τα πάντα για να καθίσουμε δίπλα από το παράθυρο ώστε να δούμε τα σπίτια να μοιάζουν με σπιρτόκουτα και τους ανθρώπους σαν μυρμήγκια, που λέει και το τραγούδι. Από ένα τόσο μεγάλο ύψος θέλαμε να εντοπίσουμε τη γειτονιά μας, το σπίτι μας, την πόλη μας όταν βρισκόμασταν πάνω από την Κύπρο, σαν ένα ζωντανό μάθημα γεωγραφίας. Οι ΚΑ είναι για τους περισσότερους ο συνοδός στο πρώτο τους ταξίδι. Μπορεί αυτό να έγινε πρίν ή μετά την εισβολή του 1974, αλλά θα συνεχίσει να αποτελεί ανάμνηση.

Το εγκαταλελειμμένο αεροδρόμιο της Λευκωσίας θα ταξιδεύει τις μνήμες στα πρώτα χρόνια τους ενώ τα αεροδρόμια της Λάρνακας και της Πάφου, τα παλιά και τα καινούρια, θα δείχνουν την εξέλιξη με την οποία έχουν ταυτιστεί οι ΚΑ. Στην πλάτη τους αφηνόταν το καμάρι που είχαμε μέσα μας, σαν αυτό που με συγκίνηση ένωνε τις παροικίες με τις ρίζες τους. Στα φτερά τους φόρτωναν τα μεγαλύτερα βάρη, αυτά των προσδοκιών μας. Στα δύσκολα πήγαιναν να φέρουν συνανθρώπους από επικίνδυνες περιοχές, πίσω στην πατρίδα για να σωθούν. Πήραν τους αθλητές μας εκεί όπου αγωνίστηκαν για ένα μετάλλιο, που τελικά το πήραν και το έφεραν πίσω με δόξες. Αλλά και με τιμές έφερναν το φως των Ολυμπιακών Αγώνων ως πρώτος σταθμός μετά την Ελλάδα, όπως και το Άγιο Φως την ημέρα της Ανάστασης για να φωτίσει κάθε χωριό και πόλη με την ευλογία του Θεού. Για να ζεστάνει τις ψυχές όπως έκαναν και οι κουβέρτες των αεροπλάνων.

Ας ελπίσουμε να δούμε το αγρινό να πετάει και πάλι ψηλά, σύντομα…

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=nFQTg4vF3ow&w=560&h=315]

[img]