ΚΑΠΟΤΕ ΥΠΗΡΧΑΝ ΚΑΙ ΤΑ ΡΑΒΑΣΑΚΙΑ

Ο καιρός αλλάζει με απίστευτο ρυθμό που δεν αφήνει τους ανθρώπους να τον φτάνουν. Πάει μπροστά με τρομακτική ταχύτητα. Η τεχνολογία, η λαιμαργία της όρασης και η απελπισία της κάθε υλικής ανάγκης οδήγησαν στην επιπόλαιη αντιμετώπιση της ζωής. Τα πάντα υποδουλώθηκαν στην αυτοκρατορία των πραγμάτων. Τα μάτια μας βλέπουν συνέχεια αριθμούς κι εμείς ονειρευόμαστε θαύματα, μάταια όμως. Ο κόσμος έτσι όπως τον καταντήσαμε δεν ελκύεται από αυτά αλλά από ψεύτικους κανόνες.

Μέσα μας, τα αισθήματα κήρυξαν πτώχευση και η καρδιά χρεοκόπησε. Η φτώχεια στην καρδιά φέρνει δυστυχώς και φτηνά συναισθήματα. Τα τραγούδια τώρα μιλούν μόνο για ωμά σαρκικά παιχνίδια. Οι ακρογιαλιές φτερούγισαν και πήραν μαζί τους όσες έννοιες έπνιγαν οι άνθρωποι σ’ αυτές. Αποβλακώθηκαν τα διλήμματα που τώρα αφήνονται έρημα από τους άτολμους. Οι καρδιακοί φόβοι, που είναι όμορφοι, είναι πλέον εφιάλτες σε όσους δεν έμαθαν να δίνουν και περιμένουν απλά να αγαπηθούν.

Οι «ρετρό» εποχές μεταλλάχθηκαν σε δυνατές ροκ ημέρες που οι χορδές τους βασανίζουν την αδυναμία της καλαίσθητης επιθυμίας μας για αμοιβαία συνύπαρξη στον γαλαξία του πόθου, όπου το πάθος καταθέτει τη δύναμη του πάνω σε ραβασάκια. Η ταχύτητα με την οποία μπορούν δυο άνθρωποι να συγκρουστούν μεταξύ τους όταν το θέλουν είναι εντονότατη. Τα άμαθα χείλη ήταν και είναι ευτυχώς ακόμα γοητευτικά. Ας ήταν χωρίς άσκοπες βιασύνες οι σχέσεις.

Κάποτε υπήρχαν. Μια βόλτα στην αμμουδιά. Ραβασάκια μικρά. Το πέταγμα του χαρταετού. Το ηλιοβασίλεμα στο παγκάκι. Η φλόγα στο τζάκι. Αγκαλιές στο σινεμά. Χέρι-Χέρι μαζί.

Τώρα ανύπαρκτα. Επιπόλαιες σχέσεις. Άκαρδα συναισθήματα. Βίαιη ζωή.

Το πιο πάνω αποτελεί απόσπασμα από το βιβλίο «Πλατωνικό Ταξίδι»

[img]