ΓΙΑ ΤΟΥΣ “ΔΗΘΕΝ” ΜΟΝΤΕΡΝΟΥΣ

Έτσι ειμ’ εγώ… Γιατί θα πρέπει δηλαδή τώρα, μετά από τόσο καιρό και τόσες καλές στιγμές που μπορώ και θυμάμαι, να αλλάξω; Γιατί να υποχρεωθώ να υπηρετήσω την απαισιόδοξη συνήθεια του κόσμου και του γείτονα μου που δεν με βλέπει αλλά ξέρω πως με κρυφοκοιτάζει για ότι κι αν κάνω; Από πότε οι γνώμες των άλλων έγιναν νόμοι του κράτους και υποχρεώσεις των ανθρώπων; Τα περιοδικά βγάζουν εισόδημα με το να σχολιάζουν άλλους. Εγώ δεν είμαι ούτε διάσημος, ούτε πολιτικός, ούτε κανένα VIP πρόσωπο για να προσέχω είτε τα ρούχα που θα φορέσω, είτε τα λόγια που θα πω, είτε τον τρόπο που θα κινηθώ. Είμαι αυτός που γνωρίζει ο καθρέφτης μου τα πρωινά και χαιρετάει λες και είμαι το φιλαράκι του. Μα ΕΙΜΑΙ το φιλαράκι του. Γιατί με κοιτάζει και τον κοιτάζω στα μάτια, όπως κανείς δεν τολμά σήμερα να κάνει. Οι άνθρωποι όμως δεν νιώθουν φίλοι γιατί δεν νιώθουν καν άνθρωποι. Πιστεύουν στην αυτοδυναμία και την κυριαρχία τους απέναντι στα ταπεινά μεγαλεία της έννοιας που εγώ ονομάζω «σύμπαν». Και πάνω σ’ αυτό στηρίζουν τις απόψεις τους για το κάθε θέμα θέλοντας να επιβληθούν των δικών τους αδυναμιών που δεν μπορούν να νικήσουν, μέσω της κριτικής που ασκούν στους άλλους. Αλλά δεν παραδέχονται την υποκρισία απέναντι στον ίδιο τους τον εαυτό και την ανικανότητα να υπερνικήσουν τα στερεότυπα που τους διακατέχουν.

Είμαι αγόρι και πολύ «γκομενιάρης». Είμαι ο εραστής των λέξεων, των φράσεων και των απλών γραμμάτων γιατί αυτά ποτέ δεν μπορούν να προδώσουν τον οποιονδήποτε, άρα ούτε κι εμένα. Κι όταν ένας χωρισμός κτυπά ένα ζευγάρι, διαφωνώ καθέτως με τη γενικολογία πως πρέπει να πιστεύουμε τις πράξεις, και όχι τα λόγια. Γιατί αυτό; Τα λόγια είναι λόγια τα οποία πίστευες όταν αγάπησες και χαιρόσουν, μα στο τέλος δεν αμφισβητούνται τα λόγια, αλλά οι προθέσεις της πορείας σας (ή του άλλου) που άλλαξαν. Τα λόγια όμως πληγώνουν κάθε αγκαλιά, ή αγκαλιάζουν κάθε πληγή. Σκέψου το. Είναι φιλαράκια μας!!! Όταν μάθουμε (βάζω και τον εαυτό μου μέσα) να αγαπάμε χωρίς να φοβόμαστε, τότε θα αποδεχτούμε το γαλαξία όλο. Αν δεν τρομάζουμε να μας αγαπούν, τότε θα ζήσουμε τη ζωή. Κι όπως ξεκίνησα να λέω πρίν, γιατί να γίνομαι στρατιωτάκι των στερεότυπων; Μ’ αρέσουν οι λέξεις και παρόλο που είμαι αγόρι, γράφω (στερεότυπο πρώτο). Ποιό το κακό δηλαδή; Επειδή οι άντρες θεωρούνται «δυνατοί» (στερεότυπο 2ο) και δεν υποκύπτουν σε τέτοια πραγματάκια; Πόσοι από όλους εμάς δεν κάθονται το βράδυ ακούγοντας μουσική και σκεφτόμενοι διάφορα; Ε, κι εγώ… ακούω μουσική, σκέφτομαι διάφορα… και γράφω, σαν το «σκέφτομαι και γράφω» του δημοτικού. Επειδή δηλαδή δεν είμαι μεγάλος και χορτασμένος της ζωής, με άσπρα μαλλιά και ζαρωμένο μέτωπο και να γράφω με μελάνι σε φτερό κάτω από μια θολωμένη λάμπα (στερεότυπο 3ο) δεν έχω το δικαίωμα να εκφραστώ με όποιον τρόπο θέλω;

Η ικανοποίηση των προσωπικών προσδοκιών δεν υφίσταται με την προσφορά του εαυτού μας στο κοινωνικό σύνολο ως ξεχωριστές υπάρξεις, αλλά και με την αμφίδρομη συναλλαγή σχετικών πληροφοριών από πλευράς της φύσης. Αν η ποίηση ή ένας παρόμοιος λόγος ενοχλεί, κανένας δεν είναι αναγκασμένος να τα διαβάζει. Κι αν ο κόσμος δεν αποδέχεται κάτι τέτοιο από τον όποιονδήποτε, δεν φταίει ο όποιοσδήποτε, αλλά ο κόσμος. Το παίζουμε και μοντέρνοι τρομάρα μας, δήθεν μοντέρνοι!

Σε εσάς τους δήθεν μοντέρνους το λέω: Διορθώστε τις ανασφάλειες σας, θα σας καλμάρει. Και κάτι άλλο… Κοιταχτείτε μεταξύ σας γιατί ο «μακάκας» είναι κάπου ανάμεσά σας. Εγώ θα σας κρατώ το φανάρι όσο ψάχνεστε!

Εγώ συνεχίζω από εκεί που έμεινα και σ’ όποιον αρέσουμε βρε αδερφέ μου. Λοιπόν, που είχα μείνει;…

[img]