ΦΕΥΓΟΥΝ ΟΙ ΗΓΕΤΕΣ;

Μπροστά στο θάνατο, ενώπιον της εικόνας του τέλους δηλαδή, γίνεται αντιληπτή η μικρή οντότητα που έχει η ζωή. Αντιλαμβάνεται κανείς τότε ότι τα γεγονότα που βιώνουμε μένουν στην αιωνιότητα ως νοσταλγικές εξορμήσεις του νου. Χωρίς να θέλω να φανεί κλισέ,  ειναι κοινώς κατανοητό πως μια στιγμή ανατρέπει κάθε προηγούμενη. Μετά το πρώτο συναίσθημα, αναμένουμε από τον εαυτό μας ν’ αρχίσει να συλλέγει μνήμες, να ωραιοποιεί τα ασήμαντα και να τονίζει τα σημαντικά. Για τον κάθε άνθρωπο, για το κάθε τι που αφορά. Τις φορές που αποφεύγεται ο θάνατος, είναι αποτέλεσμα θαύματος, έτσι λέμε. Μπορεί και τύχης, αλλά δεν το λέμε συχνά. Πιθανό επειδή θέλουμε να τα ρίχνουμε όλα στο Θεό όταν δεν μπορούμε να δώσουμε ερμηνεία.  Έχει όρια τελικά η κατανόηση. Εξαρτάται από τις ακαδημαϊκές γνώσεις, τις εμπειρίες ζωής ή τη φύση και τι αποφάσισε αυτή για εμάς; Το ταξίδι της ζωής, δεν απαγορεύεται να συνεχίσει και σε άλλες διαστάσεις, χώρια του σώματος. Δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε ακόμη. Όταν μιλάμε για ένα δημόσιο πρόσωπο, οι πτυχές κάθε είδησης που το αφορούν είναι πάμπολλες και με αμέτρητες ερμηνείες. Θυμήσου όταν έφυγε ο Μάικλ Τζάκσον πόσα σενάρια κυκλοφόρησαν για τη ζωή του. Πόσες λεπτομέρειες είχαμε για το κάθε τι. Πόσα κομπλιμέντα ακούγονταν. Τα θερμότερα λόγια και επίθετα πέφτουν όταν ο παραλήπτης δεν μπορεί να τα εκτιμήσει. Μετά εορτής. Συμβαίνει να λέγονται φράσεις τεράστιας σημασίας. Μπορεί να σταματήσει να υπάρχει ένας θρησκευτικός παράγοντας ή ένας πολιτικός ηγέτης; Όταν το σώμα κουραστεί, μπορεί η ψυχή να χαθεί για πάντα; Μπορούν οι ιδέες και τα οράματα να ξεθωριάσουν κάτω από οποιοδήποτε ουρανό;