ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ…

Τι θα μπορούσα να θυμηθώ για όσα έζησα μέχρι τα 19 μου χρόνια; Μήπως ζούμε όσα θέλουμε να θυμόμαστε στο μέλλον, είτε ευχάριστα είτε δυσάρεστα γεγονότα, ή επιβιώνουμε από τις πράξεις που μια ανώτερη δύναμη μας ώθησε σ’ αυτές, μια δύναμη που λένε “πεπρωμένο”; Ήμουν μικρός και ξαφνικά μεγάλωσα… Και τώρα παλεύω στη ζωή, στο σχολείο και στο όνειρο. Μια ζωή με θυμάμαι να παλεύω, πότε για να φτάσω το τελευταίο ράφι της κουζίνας και πότε για να ξεθαρρέψω στον κόσμο της πραγματικότητας που ζω κι εγώ μέσα. Όταν φοβόμουν να μιλήσω, ντρεπόμουν μάλλον κι δυσκολευόμουν να αφήσω τη μοναξιά. Κινδύνευα από τη βροχή και καθυστερούσα να βγάλω την ομπρέλα. Και λίγο αργότερα… έτρεμα να κοιτάξω τους ανθρώπους γιατί πίστευα πως όλοι εκείνοι ήταν ΕΝΑ κι εγώ κάτι άλλο, η εξαίρεση, το ασυνήθιστο. Πού να ‘ξερα πως κι εκείνοι το ίδιο ένιωθαν για τον εαυτό τους. Οι φοβίες έγιναν στο τέλος αδέρφια μου. Στην πορεία καθώς μεγάλωνα και ηλικιακά και σωματικά, έμαθα τι βασανίζει τους ανθρώπους, γιατί γίνονται δολοφονίες ή αυτοκτονίες, γιατί γελάνε ή ονειρεύονται. Στο όνομα αυτού αφιερώνονται τραγούδια και ποιήματα, όρκοι και θελήματα. Έρωτας και μετά αγάπη. Ή μήπως αγάπη και μετά έρωτας; Οι ψυχολόγοι προσπαθούν να το ερμηνεύσουν αλλά ακόμα δεν μπορούν, κι ας έφαγαν χρόνια πάνω από βιβλία, καλή ώρα σαν και μένα τώρα. Τι περίεργο πράγμα… Όλοι την χρωμάτισαν με το κόκκινο χρώμα και το τριαντάφυλλο το μυρωδάτο. Εγώ την ξεχώρισα από τα μάτια… ήταν τα πιο ωραία για μένα. Από τότε ξέρω πως η αγάπη (ή ο έρωτας) έχει μάτια που μ’ αρέσουν και χείλη που γοητεύουν. Μαύρα μάτια, καστανά ή και γαλάζια. Μάτια πολλά. Στιγμές λίγες. Κι όταν το φιλί πρωτοομολόγησε την αμαρτία του στον άνθρωπο από τότε κορυφώνει κάθε ανύποπτη λαχτάρα. Φιλί συμπαράστασης, φιλί χαιρετίσματος, φιλί ευχής, φιλί αγάπης!

[img]