ΑΠΟΘΕΩΣΗ

Μέσα στις στιγμές περιπλανιέμαι και γυρίζω, και γυρίζω χωρίς σταματημό. Στους τυφώνες του μυαλού το κύμα σπάει στα βοτσαλάκια της ανάμνησης που δειλά δειλά δημιουργούν μια εικόνα θαυμάσια, μια ζωγραφιά πελώρια ίσα που να φαίνεται από τους πελαργούς που πετούν κάπου εκεί ψηλά. Οι ελπίδες που απλώνονται στην ψυχή καθιστούν την ευλογία του ουρανού ως μια λαμπρή τελετουργία ενθάρρηνσης και δύναμης. Τα όνειρα σκορπίζονται στους ασημένιους ωκεανούς της γαλήνης και το σκοτάδι ως εισiτήριο για την αδιέξοδο, λυτρώνει κάθε μοναξιά από τον πόνο που προκαλεί το θαύμα της. Ο κόσμος κοιτάζει, το σύννεφο κοιτάζει, ο πλανήτης κοιτάζει και προσποιείται την αντοχή του απέναντι στην ανθρώπινη αναισθησία. Η πλανητική ομορφιά στολίζει την ευαισθησία του πολύχρωμου ουράνιου τόξου που συντροφεύει τον κτύπο της καρδιάς σε διαχρονικούς μουσικούς ρυθμούς. Και η φύση, ω φύση…

Οι ατέλειωτες ώρες που περνάνε χωρίς την παρουσία της σκέψης στη σκέψη, φθάνει στην κορύφωσή της με τα λίγα δάκρυα της Ανδρομέδας, του γειτονικού γαλαξία, που κρυσταλλώνονται και αφήνονται σαν μικρά σταγονίδια να πέφτουν απ’ τα βλέφαρα του Ήλιου και να κυλούν στο μαρμάρινο και αγαλμάτινο σώμα της Αφροδίτης στο μουσείο του ανέμου. Μια θετική σκέψη γεμάτη ενέργεια απαιτείται για να προσγειωθούν κάθε είδους ανεπιθύμητα κομμάτια της ζωής. Λίγοι χρωματιστοί κόκκοι από το πυθάρι της μάγισσας για να γεμίσουν κάθε κενό που αφήνει η λάβα της αγάπης μετά το χωρισμό. Ένας χωρισμός που συνδέει το πρίν με το τώρα, την ελευθερία με την ελευθερία, το πρίν της σχέσης με το πρίν της σχέσης, ξανά. Απλά η σχέση είναι η αλλαγή, και όχι ο χωρισμός. Δεν γεννιόμαστε δεσμευμένοι, απλά το επιλέγουμε. Η ελευθερία μακριά από συναισθηματικές δεσμεύσεις είναι η φυσιολογική κατάσταση την οποία μάθαμε να υπηρετούμε από το πρώτο εκατομμυριοστό του δευτερολέπτου της ύπαρξης μας.

Κι όταν η μοίρα προσπερνά το είναι μας και η λάμψη του φεγγαριού θυμίζει τα κοκκινωπά δειλινά που περνάμε αγκαλιά με τα όνειρα μας, ο καιρός που περνά επιστρέφει στα ξαφνικά και κοιτάζει τα μάτια, θαυμάζει τον κόσμο μας βαθιά στα δικά μας νοσταλγικά μάτια. Κουβαλάει επιλογές που αφήσαμε στο παρελθόν και πορεύεται των αποφάσεων που εμπιστευτήκαμε σε δύσκολα διλήμματα. Στα παραστρατήματα που κάναμε σαν παιδιά όταν ακροβατούσε η λογική μας σε τεντομένες χορδές νεύρων, η ελευθερία ορκίζεται την ικανότητα της για τους μελλοντικούς αγώνες της ζωής. Κρατώντας στο χέρι τη μοίρα σφικτά και την ελπίδα σ’ ένα μπαλόνι τριγυρνάμε φωνάζοντας τα ξημερώματα κάποια νυκτοπούλια που μπορεί να περνάνε από κοντά μας εκείνες τις άτολμες στιγμές.

Το μέλλον είναι στη φαντασία μας γιατί δεν το έχουμε ζήσει, δεν έχουμε το πιόνι της μοίρας στα χέρια μας πάνω στη σκακιέρα του Θεού. Το παρελθόν όμως, δεν είναι στη φαντασία μας για εύλογους και αυτονόητους λόγους. Το παρελθόν είναι τα παιδικά μας χρόνια που ζήσαμε. Είναι τα άσματα που τραγουδήσαμε παρέα με φίλους ένα βραδάκι στην αποβάθρα Εναερίου. Το παρελθόν είναι εμπειρίες και είναι υπαρκτή αλήθεια όπως την πραγματικότητα της ζωής. Είναι ανάμνηση, και η ανάμνηση δεν είναι φαντασία. Μπορεί να είναι νοσταλγία ή ελπίδα αλλά δεν είναι φαντασία. Το τώρα είναι πραγματικότητα αλλά και το παρελθόν είναι πραγματικότητα που πέρασε. Το μέλλον είναι επίσης πραγματικότητα που μας περιμένει στο απέναντι πεζοδρόμιο. Δεν είναι φαντασία, το επαναλαμβάνω. Φαντασία είναι μονάχα τα σχέδια που κάνουμε μέσα μας για τα επόμενα μας βήματα, τα οποία θα μπορούσαν πάλι να θεωρηθούν ως ελπίδες, ευχές. Δεν φανταζόμαστε αλλά ζούμε και οραματιζόμαστε. Όραμα σημαίνει όαση του μέλλοντος.

Οι δυο ψυχές της σχέσης, το τρυφερό φιλί του έρωτα και το σαγηνευτικό χάδι του πόθου ολοκληρώνουν την καλαισθησία της γήινης ύπαρξης. Οι στιγμές ενός ζευγαριού αποτελούν την προσευχή του πάθους που μιλάει στο φύλακα άγγελο της σχέσης. Η μοναξιά διασπάται στο αόριστο με τον άγνωστο Πήγασο να φέρνει τις πιο έντονες στιγμές που θα μπορούσαν δυο άτομα να νιώσουν και να ζήσουν μαζί. Η σκιά του αλόγου και η φωτιά της κόλασης, μαζί προκαλούν το φόβο της σιωπής και μόνη παρηγοριά αποτελεί η μουσική που με τη μαγεία της συναρπάζει. Όσο υπάρχει μουσική δε μπορεί να υπάρξει μοναξιά πουθενά. Κι όταν ένας άντρας νιώθει αδύνατος μπροστά σε μια γυναίκα επειδή το μυαλό του μηδενίζει τα πάντα και αναπνέει μονάχα γι’ αυτήν, η μουσική είναι η πρόκληση στη γοητεία του παραμυθιού…

[img]