Μέσα από τα συναισθήματα δίνονται οι καλύτερες ευχές.
Κι έτσι χωρίς θόρυβο πλέον, η απόσταση κάνει όσα δεν μπορεί η όποια αγάπη.
Είχες το δικαίωμα να με θέλεις… ή να μη με θέλεις. Και είχες την επιλογή να με πληγώσεις, όπως κι εγώ είχα την επιλογή να σε συγχωρώ. Γιατί στο μυαλό μου είχα μια εικόνα για εμάς… μια εικόνα που ήλπιζα κάποτε να δεις κι εσύ.
Είδες την επιμονή μου σαν αδυναμία και τις προσπάθειες μου σαν κάτι δεδομένο. Κι όμως, εγώ είχα δει τις δικές σου αδυναμίες και ήθελα να νιώσεις ασφαλής εδώ, για να τις παλέψουμε μαζί. Αλλά αυτό… το υποτίμησες. Και οι «Σειρήνες» απομάκρυναν σήμερα ξανά το καράβι σου μακριά από τις ακτές όπου το είχες πάρει, παίζοντας νέους ήχους και μελωδίες.
Πληγώσαμε ο ένας τον άλλον από τις αδυναμίες μας, ο καθένας με τον τρόπο του. Αντί να γινόμαστε σοφότεροι και πιο ώριμοι, μετρούσαμε την αγάπη με πληγές, χάνοντας την ουσία. Και πολλές φορές, κρύψαμε κομμάτια της ιστορίας μας, για να προστατεύσει ο καθένας την εικόνα του.
Μετά ήρθαν οι εγωισμοί, οι παρεξηγήσεις, οι σιωπές. Μια σιωπή που μεγάλωσε όταν στην προσπάθεια να μας κρατήσω ξανά ζωντανούς, μου έδειξες επιδεικτικά ότι νίκησες.
Ίσως απλώς ήθελες επιδεικτικά να πληγώσεις κι άλλο ή να νιώσεις κάτι που πίστεψες ότι σου στέρησα. Ή όντως μπορεί να σου στέρησα. Δεν το ξέρω. Οπότε έπρεπε να περιοριστεί η πληγή που άνοιγε με την προσέγγιση σου. Ίσως και μάταια να προσπαθούσα πριν αφού κατάλαβα ότι από καιρό είχες χαθεί και η παρουσία μου προκαλούσε περισσότερο εγωισμό. Δεν μπορούσε να προσφέρει κάτι ξανά.
Κι όμως… όταν είδα το όνομα σου στο τελευταίο μήνυμα που έστειλες μετά από πολύ καιρό, κάτι γλύκανε μέσα μου. Ίσως ήταν η συνήθεια. Ίσως η μνήμη. Αλλά δεν έκρυβε κάτι όμορφο αντίστοιχα. Και δεν ήξερα πως να το διαχειριστώ, μέσα στο νοσοκομείο που με βρήκε.
Τα προβλήματα του ενός έπαψαν να είναι και του άλλου. Εκείνες τις στιγμές, ο καθένας είχε τα δικά του να τον απασχολούν.
Κι αν συγκρίνω το τελευταίο μήνυμα του καθενός ή τις προθέσεις… δεν μοιάζουν να κουβαλούν τα ίδια συναισθήματα. Κι ας υπήρξαν τόσα που μας έδεναν. Ήξερες μέχρι πού μπορούσα να φτάσω για εσένα… για εμάς. Αλλά τώρα νιώθω πως δεν σε ξέρω πια. Κι ίσως να νιώθεις κι εσύ το ίδιο.
Κι όταν συναντώ σε άλλα άτομα συνήθειες ή χαρακτηριστικά δικά σου, δεν σε αντικαθιστούν. Ούτε προσπαθώ να γίνει αυτό. Απλώς… σε θυμίζουν. Δεν υπάρχει σύγκριση ποτέ, ούτε τότε ούτε τώρα. Ποτέ δεν μας έβαλα κόντρα σε άλλους.
Μαζί με αυτό κρατώ κι ένα ήρεμο άδικο μέσα μου. Σαν αυτό που κουβαλάει ένας αθλητής που δοκιμάζει τις δυνάμεις του και χάνει. Γιατί κάποιοι αγώνες έχουν ως μόνο αντίπαλο τον ίδιο μας τον εαυτό. Κι εμείς ήμασταν αντίπαλοι του εαυτού μας.
