“Έλα, έφτασες;”
Μια φράση απλή, καθημερινή, σχεδόν μηχανική. Κι όμως, κρύβει μέσα της μια αγάπη που δεν φωνάζει, αλλά υπάρχει. Είναι η έγνοια που κουβαλάς για κάποιον χωρίς να χρειάζεται να το πεις. Είναι η αόρατη κλωστή που σας δένει, ακόμα κι όταν η απόσταση μπαίνει ανάμεσα σας.
Δεν είναι απλώς μια οδηγία. Είναι ένας ψίθυρος προστασίας, μια σιωπηλή προσευχή να φτάσει ασφαλής. Είναι η ανάγκη να ξέρεις ότι το ταξίδι τελείωσε καλά, ότι εκείνος ή εκείνη είναι κάπου που δεν απειλείται, και η καρδιά σου μπορεί να ησυχάσει.
Κι όταν έρχεται εκείνο το μήνυμα, ένα απλό “έφτασα”, δεν είναι μόνο ενημέρωση. Είναι ανακούφιση. Είναι ένα μικρό βάρος που φεύγει από το στήθος. Και την επόμενη φορά, η φράση θα ειπωθεί ξανά, με την ίδια αγάπη, την ίδια φροντίδα. Γιατί οι άνθρωποι που νοιάζονται δεν χρειάζονται μεγάλες δηλώσεις. Αρκεί ένα “στείλε όταν φτάσεις”.
Τυχερός όποιος ακούει τέτοιες φράσεις!
