Το βιβλίο της ζωής μου δεν έχει γραφτεί ακόμη. Είναι γεμάτο περιπέτειες και στιγμές που συμβάλλουν σε μια αφήγηση που συνεχίζει να ξεδιπλώνεται, σελίδα τη σελίδα. Κάποιες γεμάτες φως, άλλες γεμάτες σιωπή.
Τα βιβλία πολλές φορές έχουν ιστορίες που άλλοι έγραψαν για εμάς, χωρίς εμάς. Σαν να σε τοποθέτησαν σε μια πλοκή που ποτέ δεν επέλεξες, μα έπρεπε να ζήσεις. Και εσύ να προσπαθείς να θυμηθείς πού τελειώνει ο ρόλος και πού αρχίζει η αλήθεια σου.
Είναι ένα ταξίδι όπου συναντάς πλανήτες και αστέρια κάθε είδους. Κάποια λάμπουν εκτυφλωτικά, σαν υποσχέσεις που θέλεις να πιστέψεις. Κάποια κρύβουν σκοτάδι, σαν προειδοποιήσεις που αρνήθηκες να ακούσεις. Όμως όλα τους άφησαν ένα σημάδι στον ουρανό μου.
Η δική μου ιστορία είναι ένας γαλαξίας που ακόμη σχηματίζεται. Δεν είμαι σίγουρος ακόμη για τον τίτλο, αν θα έχει να κάνει με εκείνα τα αστέρια που έσβησαν πρόωρα ή με φώτα που άργησαν, μα τελικά άναψαν και έγιναν φάροι και προκαλούν μικρές ανυπομονησίες στην καθημερινότητα προσφέροντας όσα σου χρωστούσε το σύμπαν.
Ίσως να μιλά για τις αφετηρίες που ξεπήδησαν μέσα από “φτάνει πια” και “ως εδώ”, για τις στιγμές που αναμετρήθηκα με το παλιό για να δημιουργήσω χώρο στο καινούργιο. Ή για όλα τα “είμαστε ένα” που λέγονται χωρίς όρους, κι αγκαλιάζουν με αγάπη το μέλλον, όσο άγνωστο κι αν είναι, χωρίς χάρτη και πυξίδα. Εκεί που ο έρωτας δίνει χώρο και προ(σ)καλεί τη δημιουργία.
Χωρίς τίτλο ακόμη. Μέχρι το φως να αγγίξει το τελευταίο σκοτάδι. Ίσως είναι μια ερώτηση που ακόμα δεν μπορώ να απαντήσω γιατί το μέλλον δεν έχει ακόμη μιλήσει, και υπόσχεται να ακουστεί. Οι λέξεις μοιάζουν πιο τρυφερές, όταν γράφονται με βλέμματα.
Στο τέλος, η αλήθεια πάντα βρίσκει τρόπο να νικήσει. Σαν τον ήλιο που ξεπροβάλλει μετά από μέρες βροχής και καθαρίζει τα σύννεφα της αμφισβήτησης και του ψέματος. Και τότε καταλαβαίνεις… πως κάθε λέξη που γράφτηκε με την καρδιά, ήταν πάντα μέρος της πιο σημαντικής ιστορίας: της δικής σου.
