ΠΑΜΕ ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ;

Ταξίδι ολόκληρο θέλουν τα μάτια μου, με συνοδηγό τα δικά σου. Από τότε που τα αντίκρυσαν, ο χάρτης όλου του πλανήτη περνάει καθημερινά μέσα από τα σχέδια μου να πάμε και να χαθούμε στους δρόμους του αβέβαιου έρωτα. Δεν υπάρχει πιο αόριστο πράγμα από τον έρωτα, κι όμως όλοι κάνουμε πως τον ξέρουμε πολύ καλά.

Ο καιρός έξω είναι επίσης διχασμένος. Τη μια βρέχει και την άλλη κάνει ζέστη. Ποιός ξέρει που το πάει. Ποιός ξέρει τι θέλει πραγματικά;

Ποιός από τους δυο μας ξέρει την αλήθεια, αυτή που μας αξίζει και αυτή που θα έπρεπε να έχουμε; Κανείς. Πότε θα την ανακαλύψουμε; Πρέπει, έτσι πιστεύω. Έτσι σου λέω.

Να κινηθούμε εμείς για να προχωρήσουν και τα σύννεφα των ονείρων μας. Ή έστω των δικών μου ονείρων που ξέρω τι περιμένουν: Εσένα. Μα θα έρθει η στιγμή που θα σε συναντήσουν τα όνειρα μου και θα καταφέρουν να γίνεις η ιστορία τους, το πάθημα τους, το τρόπαιο τους. Είσαι το έπαθλο χωρίς τον αγώνα. Το καρδιοχτύπι χωρίς την αγωνία. Η μυρωδιά χωρίς την Άνοιξη.

Το άλλο μισό μου χωρίς εμένα.

Σου απλώνω το χέρι για να το κρατήσεις με δύναμη και να ξεκινήσουμε με το ίδιο βήμα, να πάμε μπροστά. Να πάμε ευθεία. Να περάσει η ώρα με μια βόλτα. Αν ποτέ αρχίσει αυτή, κι αν καταφέρουμε να πάμε αυτή την ευθεία. Διότι υπόσχομαι, στο πρώτο σταθμευμένο αυτοκίνητο που θα βρεθεί μπροστά μας, θα σε ξαπλώσω για να σου πω μερικά πράγματα. Πολλά πράγματα.

Πράγματα που μόνο τα χείλη λένε…
Πράγματα που τα χείλη λένε από μόνα τους…

[img]