ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΑΓΑΠΟΥΝ…

Η αγάπη είναι κρυμμένη πίσω από το βρεγμένο αγκάθι ενός ζωηρού τριαντάφυλλου. Δεν εμφανίζεται με χορωδίες και ορχήστρες αλλά δειλιάζει μπροστά στην απειλή του άγνωστου αντικρίσματος που μπορεί να βρει. Ανακουφίζει τις πληγές που χαρακώνουν τη ζωντάνια της ψυχής μας όταν αυτή αγαλλιάζεται μπροστά στο ηλιοβασίλεμα του παραμυθένιου ήλιου. Έτσι κι εσύ, δειλά-δειλά ξεπρόβαλες μέσα στο δρόμο μου χωρίς να σε περιμένω, χωρίς να σε ψάχνω, αλλά από τότε να σε αναζητώ όταν δεν είσαι δίπλα μου. Αύξησες τον αριθμό των ανθρώπων που έχω στη ζωή κατά μία μονάδα, αλλά η δική σου μονάδα δεν ισούται με την αξία όλων των υπόλοιπων. Έχει μεγαλύτερη, πολύ μεγαλύτερη. Κατάφερες και ολοκλήρωσες το μυστήριο της χαράς μέσα στο εργαστήρι της καρδιάς. Το πείραμα σου έγινε με επιτυχία. Μπράβο σου! Δεν ξεχωρίζουν τα λόγια από τα αισθήματα μου, αλλά η μαγεία που έφερες σαν τον ταχυδρόμο έδωσε μικρές ανάσες στην καθημερινότητα μου. Τώρα μπορώ και σε σκέφτομαι συνέχεια, γιατί με αναστάτωσες με τον δικό σου τρόπο. Κάνω κύκλους με το μυαλό μου αφήνοντας τη σκόνη πίσω μου να σχηματίζει τ’ όνομα σου στο κρυστάλλινο παράθυρο της ψυχής μου. Τρελάθηκαν τα πάντα μέσα μου και το κορμί μου σαν πυξίδα στριφογυρίζει σαν τρελό στην απόγνωση του να σε βρει και να σε νιώσει, όπως άλλωστε θα ήθελες κι εσύ. Σου είπα, τα λόγια δεν με εκφράζουν πλέον γιατί δεν μπορούν να πουν όσα τους λέω να σου πουν.. ούτε αυτά δεν μπορούν, λυγίζουν στην τρυφερότητα που εκπέμπει η ματιά σου. Εσύ όμως εκφράζεις τα πιο αθόρυβα μηνύματα της καρδιάς μου. Πώς τα καταφέρνεις, πες μου. Μα αυτή η σιωπή μου ψιθυρίζει, και φωνάζει κάτι δικό σου, τη δική σου καρδιά. Θυμάσαι πως με γνώρισες και πως σε γνώρισα; Ήταν αυτός ο πρώτος κρυφός στίχος των ματιών, αυτό που λένε «κεραυνοβόλο έρωτα». Λες να τον λένε έτσι επειδή κυριεύει ολόκληρο το είναι ένα ρεύμα λαχτάρας; Ισως…! Όμως αυτή η λαχτάρα σκόρπισε την ευωδεία στην αισιόδοξη πλευρά της ζωής μου, με οδήγησε στον κρυμμένο θησαυρό του ουράνιου τόξου κι εκεί βρήκα ότι πιο ωραίο και όμορφο συνάντησα στη ζωή μου. Εσένα εννοώ καλέ! Είσαι το κάτι άλλο, το λάθος στον Παράδεισο και το σωστό στην Κόλαση. Παντού είσαι η διαφορά, το ξεχωριστό, το μοναδικό, το ανεπανάληπτο, το άπιαστο, το απίθανο, το απερίγραπτο. Φτάνει, κουράστηκα. Το δικό μου δάκρυ που κυλάει στο στήθος σαν τρένο γίνεται η αφορμή να οδηγήσω ακόμη και αεροπλάνο για να σε βρω όταν νιώθω την φτώχεια μέσα μου μακριά σου. Μα όταν συμβαίνει κι αυτό, περιπλανιέμαι στο σύμπαν χωρίς λόγο, γιατί απλά ο λόγος μου είσαι εσύ. Μα εκεί ψηλά, η βροχή των αστεριών είναι σαν τα ζεστά σου φιλιά, μαγευτικά. Το «πρέπει» της ζωής είναι το «χαμογέλα» της ψυχής! Εσύ μου το έμαθες αυτό γιατί είσαι ένας άγγελος που φώτισε τα φυλακισμένα μου αισθήματα και χάιδεψε τον κρυφό μου πόθο. Να είσαι καλά!

Αφιερωμένο σε όσους αγάπησαν, αγαπούν ή θα αγαπήσουν, με ή χωρίς αντίκρισμα!

Το πιο πάνω αποτελεί απόσπασμα από το βιβλίο «Πλατωνικό Ταξίδι»

[img]