ΠΟΙΟΣ ΕΡΩΤΑΣ;

Ποιός έρωτας;

Κάπως θα κρατηθούμε, θα προχωρήσουμε. Το βλέπω. Ότι ο θάνατος θα είναι η υποδούλωση της ψυχολογίας, το νιώθω να έρχεται.

Μέχρι τότε όμως, μέσα στη μαυρίλα της κοινωνίας, των άγνωστων οικονομικών όρων και του επίμονου ζωντανού φωτός του ήλιου, η νότα που μπορεί να προσφέρει αισιοδοξία είναι κάτι παραπάνω από μουσική και ειναι μία. Είναι αυτή του έρωτα.

Θέλεις και να ερωτευτείς τρομάρα σου; Πώς να το κανείς όμως όταν δεν ξέρεις που να σταθείς, από που να πιαστείς; Όταν δεν ξέρεις με ποιό τρόπο να υποστηρίξεις το συναίσθημα αυτό που θα σε εμψυχώσει αλλά και θα σε πληγώσει την ίδια στιγμή; Η πληγή δεν θα είναι σωματική, δεν θα είναι αποτέλεσμα οποιουδήποτε συμβάντος. Θα είναι μια ανθυγιεινή κατάσταση που θα προκληθεί από την αδυναμία σου να δώσεις τον καλύτερο σου εαυτό στον άνθρωπο που το γούστο σου διάλεξε να υπηρετεί συναισθηματικά.

Σκέφτομαι τον εαυτό μου. Σκέφτομαι και σένα. Kαι διάφορους άλλους. Με περιορισμό στα όνειρα, προσδιορίζεται αυτόματα και η έμπνευση. Φυλακίζεται εμμέσως η αγωνία και η επιθυμία για κάθε δημιουργική σκέψη ή πράξη. Όλοι αυτοί θέλουν να ερωτευτούν.

Το να θεωρείς τον εαυτό σου άξιο εκπρόσωπο της αγάπης, του ερωτικού συναισθήματος, δεν φτάνει. Τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω. Αλλά όσο κι αν οι ανάγκες της ψυχής αναζητούν μέρος και τρόπο να εκφραστούν, η ανυπαρξία της βεβαιότητας αδειάζει την όλη προσπάθεια.

Προσπαθώντας να διατηρηθεί ένας έρωτας μέσα στο χάος, κάνω προσπάθειες να καταλάβω τι είναι έρωτας μέσα σ’ αυτό το χάος.

Ποιός έρωτας;

[img]