ΓΙΟΡΤΕΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ

Βγάζουν ένα “κάτι” οι γιορτές των Χριστουγέννων, που σε κάνουν να πιστεύεις ότι μπορούν να σου αλλάξουν τη ζωή χωρίς να το προσπαθήσεις μοναχός σου, λες και σου το χρωστούν κι από πάνω. Λες και αξίζεις κάτι καλύτερο χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Αισθάνεσαι να έρχεσαι πιο κοντά με τους ανθρώπους επειδή σας φωτίζουν το δρόμο τα πυροτεχνήματα ενώ θα μπορούσαμε από μόνοι μας όλοι να βρούμε την κατεύθυνση κάθε στιγμή του χρόνου, αν το θέλαμε.

Κοιτάμε τους ανθρώπους, τους ίδιους που βλέπαμε εδώ και καιρό, και αυτή τη φορά μας μαγνητίζουν γιατί μέσα στη γιορτινή ατμόσφαιρα, εκπέμπουν κάτι το “ζεστό” και “μαγικό” που ψάχνουμε όλοι από τα Χριστούγεννα. Νομίζουμε πως λάμπουν περισσότερο και πως έχουν μια άκακη ακτινοβολία που στοχεύει κατευθείαν στη συνείδηση μας μέσα από το λαβύρινθο των ματιών και σαγηνεύει λόγω ικανότητας. Δεν ξέρω πως μπορεί να γίνει καλύτερη περιγραφή, αλλά είναι σαν μια αίσθηση που δεν ξέρεις αν όντως υπάρχει, αλλά τη θέλεις γιατί νιώθεις να σε περιμένει. Και ουδείς γνωρίζει την αιτία πίσω από αυτό.

Στα μάτια μας μοιάζει διαφορετική η καθημερινότητα κι εμείς κερδίζουμε περισσότερα όταν βγάζουμε τα συναισθήματα μας προς τα έξω, απ’ αυτούς που τα ακούνε. Αλλά και από αυτούς που μας τα προκαλούν, είτε το ξέρουν είτε όχι. Δώρο στους εαυτούς μας είναι η παραδοχή των αντοχών και των εκρήξεων που παράλληλα κι ακούρδιστα γίνονται εντός του ψυχικού μας κόσμου. Ο σεβασμός εμπνέεται και η χειμερία νάρκη που πέφτουμε όταν χαζεύουμε οτιδήποτε μας έχει ενθουσιάσει, είναι επιλογή και κάποτε η μόνη μάλιστα. Δεν έχουμε δύναμη όταν γονατίζει ο εγωισμός για να υποδουλωθεί στο πρόσωπο που τον έχει παρασύρει.

Γιατί το πιο φυσικό και αληθινό κομπλιμέντο, είναι αυτό που αβίαστα βγαίνει μέσα από τη φύση του κάθε ανθρώπου όταν αδυνατεί να προσποιηθεί το αντίθετο και προσπαθεί να μην καρφωθεί, αλλά μάταια. Δεν είναι μόνο λόγια όταν είναι αληθινό. Δεν είναι σαν ένα γυμνό και άψυχο σώμα. Είναι οτιδήποτε χαρίζει θαλπωρή στην καρδιά Χριστουγεννιάτικα ή μη. Η “διάθεση” με το οποίο συνοδεύεται, αποτελεί την ίδια ώρα τόσο την πηγή έμπνευσης του αλλά και τον προορισμό αποστολής του.

Και όταν η διάθεση είναι η κατάλληλη από τις δύο πλευρές, όλο αυτό δεν αποκλείεται να οδηγήσει στο σημείο όπου οι άνθρωποι θα υπερβούν τα προσχεδιασμένα και θα χάσουν τον έλεγχο έκφρασης σε μια μάχη διεκδίκησης, όπου αφού αφεθούν ολοκληρωτικά, τα μυαλά και τα κορμιά θα “κουμπώσουν” έπειτα από μερικές προσπάθειες συντονισμού. Σαν τα λαμπάκια του δέντρου που στην αρχή δοκιμάζονται και στο τέλος λειτουργούν αρμονικά και συγχρονισμένα…

[img]